Μάνα μου... Ιωακείμ Παπαχρόνης

Κατέχες τη μητρική γλώσσα της ψυχής. Την λατρεία την έγραφες με πέντε λάμδα.
Λλλλλατρεία. Κραυγή πολεμική από τα στήθη σου.
Μάνα μου…..
Σβήστηκαν απ' τις παλάμες σου οι γραμμές της ζωής. Γιατί μονάχα χάιδευες.
Ίσαμε να απομείνουν ποιήματα που γράφτηκαν με φως.

Μέσα στη ραγισμένη καρδιά της νύχτας
διαβάζω το πιο όμορφο ποίημα της ζωής μου
γραμμένο με τα άστρα που μου απόθεσαν τα χάδια σου…
Μάνα μου…
Κάθε νύχτα ξαγρυπνάς πλάι μου μες στου φεγγαριού το φως.
Απόψε η σιγαλιά έχει την όψη σου
Και η θύμηση σου προσευχή
που υψώθηκε να αγγίξει τη χάρη σου.
Σε βλέπω να πλάθεσαι στον κήπο
από τα όνειρα των λουλουδιών
κι έρχεσαι
παίρνεις το σχήμα της ψυχής μου
παίρνω το σχήμα σου της θέρμης
και με νανουρίζεις
με φεγγαρόφωτο
και χτυποκάρδια
....να σμίξω με το φως των τρυφερότερων μου ονείρων…..

Δημοσιευμένο στη σελίδα του Ιωακείμ Παπαχρόνη στο fb