Επέτειος Πολυτεχνείου

Επέτειος  Πολυτεχνείου:
Κερί αναμμένο
σε λασπωμένο βωμό
λησμονημένων στόχων
και στοιχειωμένων ηρώων.
Ουρλιάζουν στις πορείες
ακρωτηριασμένα τα συνθήματα.
Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.
Και αυτή η απάτη, που λέγετε
χρόνος, όλα τα αλλάζει
κάνει το ψωμί καταναλωτισμό,
την παιδεία εξειδίκευση
και την ελευθερία, ένα κρίκο
στην αλυσίδα μας .
Θυμάσαι, τότε, που ακόμη ονειρευόμαστε
ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο.
Τότε που το σκάσαμε
από την πρώτη σχολική γιορτή
για το Πολυτεχνείο.
Θυμάσαι τον όρκο μας ;
«Ορκίζομαι να μη καταθέτω
δάφνινα στεφάνια
στη μνήμη νεκρών ηρώων
ούτε να εναποθέτω νεκρά λουλούδια
σε βωμούς ζωντανών αγώνων»
Και μετά ξεκινήσαμε την πορεία
εγώ προς τη λευκή ζωή,
που απομυθοποιεί τους ηρωισμούς
και συ στο λευκό θάνατο,
που ηρωοποιεί τις αυταπάτες.

Αυτές τις σκέψεις τις έγραψα πριν αρκετά χρόνια, σε μια από τις επετείους του Πολυτεχνείου. Τότε, η πτώση μέσα μου έμοιαζε χωρίς πάτο και οι απομυθοποιήσεις μου είχαν αρχίσει να καταστρέφουν το όνειρο, για ένα καλύτερο κόσμο. Ήταν τότε που η ουτοπία πήρε μια γκρίζα νεφελώδης μορφή και χωρίς καν να καταλάβω άρχισα να τη χρησιμοποιώ μόνο σαν λέξη , συνήθως για να περιγράψω το αδύνατο. Ευτυχώς αυτό το απείθαρχο παιδί μέσα μου, έβαλε στοπ στις απομυθοποιήσεις, ακριβώς τη στιγμή που σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω την ουτοπία για να περιγράψω το αδιανόητο. Αυτό το παιδί μέσα μου, με έσωσε από τον ύπουλο μηδενισμό , πλέον πιστεύω ότι είναι ανίκητο και πάντα θα βρίσκει τόπους και τρόπους που θα εκφράζουν τις πανανθρώπινες αξίες. Αυτό το παιδί μέσα μου δεν θα πάψει ποτέ να ονειρεύεται. 

Πριν λίγες μέρες ήρθε ο γιος μου, τελειόφοιτος στο Μουσικό Σχολείο και μου είπε με ενθουσιασμό ότι ετοιμάζουν ένα σκετς για το Πολυτεχνείο, με κείμενα δικά τους , με δικές τους επιλογές τραγουδιών και ποιημάτων και η υπεύθυνη καθηγήτρια απλά τους βοηθάει στην σκηνοθεσία . Μου έκανε εντύπωση γιατί ο Νικόλας γενικά δεν συμμετέχει σε γιορτές, επετείους, παρελάσεις κλπ , τον ρώτησα πως και έτσι και μου απάντησε απορριμμένα, μα αφού η καθηγήτρια μας, μας εμπιστεύεται και έχει πολύ ενδιαφέρον να δημιουργείς, άσε που μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία άρχισα να νιώθω την αξία του Πολυτεχνείου και κατέληξε ότι η εποχή μας έχει ανάγκη από απείθαρχους συμβολισμούς.

Καθώς έβλεπα αυτόν τον νεανικό ενθουσιασμό, σκεφτόμουν πόσο αδικημένη και προδομένη είναι η νέα γενιά, όχι ότι και μεις δεν ήμαστε μια γενιά προδομένη, απλά τότε εμείς δεν το ξέραμε . Θυμάμαι τον δικό μας ενθουσιασμό όταν στην πρώτη λυκείου μας είχε επιτραπεί, για πρώτη φορά, να κάνουμε γιορτή για το Πολυτεχνείο. Βέβαια εμείς απλά συμμετείχαμε στην εκδήλωση που οργάνωσαν οι καθηγητές μας, αυτό όμως δεν μας έκανε να αμφισβητήσουμε την «ελευθερία» που μας είχε δοθεί, ίσα ίσα πιστέψαμε ότι είναι η αρχή για έναν καλύτερο κόσμο, πιο δίκαιο , πιο αξιοκρατικό και πιο ελεύθερο. Πόσο κοιμισμένη γενιά υπήρξαμε! Τόσο ευκολόπιστοι που πέσαμε σαν πρόβατα στην προπαγάνδα της εικονικής ευημερίας και τώρα παραδίδουμε στα παιδιά μας μια εφιαλτική πραγματικότητα. Εμείς λοιπόν, που δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε την έννοια ελευθερία και βαφτίσαμε την αγένεια , τον άκρατο καταναλωτισμό, τον φιλοτομαρισμός κοκ σαν ελευθερίες , έχουμε το θράσος, εμείς που κάναμε μπάχαλο την κοινωνία, εμείς που συμβιβαστήκαμε με τον όλεθρο μας, να αποκαλούμε, τα παιδιά μας, τους φοιτητές και μαθητές που αντιδρούν, «μπαχαλάκηδες». Ποιοι εμείς ! που έχουμε μια ολόκληρη ιστορία στο μπάχαλο.

Αυτή η γενιά, εξυπνάκηδες κριτές, είναι μια γενιά που γνωρίζει. Γνωρίζει ότι είναι ξεπουλημένη και προδομένη , γνωρίζει ότι ξεπουλήθηκε από μας, τους έξυπνους, αφού όπως λέει ο George Orwell «Ένας λαός που εκλέγει διεφθαρμένους, κλέφτες, προδότες και απατεώνες, δεν είναι θύμα . Είναι συνεργός τους» . Αυτή η γενιά λοιπόν παρόλο που γνωρίζει, μπορεί ακόμη να ονειρεύεται ότι θα αλλάξει τον κόσμο και έχει ανάγκη να παλέψει και να γκρεμίσει όλους τους συνεργούς και μπαχαλάκηδες που ανήγαγαν τον μικροαστισμό σε κουλτούρα.

Αυτή η γενιά είναι η μόνη μας ελπίδα και δεν είναι μπαχαλάκηδες με καμία έννοια ….