Φιλίες –Βίκυ Βανίδη

            αφιερωμένο στις αδικοχαμένες φιλίες

Τι ξάφνιασμα εξαίσιο
μέσα στην γκρίζα πόλη
να προχωρείς αμίλητος
κι ομπρός σου να εμφανίζεται
δέντρο που τα μάτια σου
πρώτη φορά κοιτάνε
χρωματιστό κι αγέρωχο
με τα κλαδιά του χέρια
χέρια γεμάτα με ανθούς
που μαρτυρούν ειρήνη
και πάνω τους να τραγουδούν
πουλιά παραδεισένια
κι όλοι οι θόρυβοι με μιας
γίνονται μόνο ένας
ήχος τύμπανου που χτυπά
στα μύχια της καρδιάς σου
και νιώθεις ανυπόμονος
το θαύμα να θαυμάσεις
καθότι χρόνια είχες να δεις
μπροστά σου τόση αγάπη.
Έκθαμβος ωσότου αντιληφθείς
πως δέντρο δεν υπάρχει
δεν είναι παρά ο φίλος σου
που κάποτε είχες κάψει