Τελευταία μέρα μετά Χωρίς … Βίκυ Βανίδη

Στην ανάβαση όλα φαίνονται πιο επώδυνα

μου είπες χαμογελώντας υποσχέσεις

κι γω σκεφτόμουν την κατρακύλα άδειου κορμιού

που δεν άνθισε στην άνοιξη


Κοιτούμε άλλους ορίζοντες αγάπη μου

κι άλλου ουρανού το βάθος

κατρακυλά στην άβυσσο της ψυχής μας

δεν έχουμε φτερά για δικούς μας ορίζοντες

κι οι κλειδαριές δεν σπάν΄ το πιο συχνά.

Τα βράδια στο άδειο κρεβάτι μου

έρχεται ένα παιδί και βυζαίνει το στήθος μου

μετά σκορπίζει στ΄ άστρα

το πρωί ένας φεγγίτης αναστέλλει το σκοτάδι

τινάζω τα νεκρά έμβρυα απ΄ το σεντόνι μου

σβήνω με επιμέλεια καντηλανάφτη

τα όνειρα και έτσι σβησμένη βουλιάζω

στο απύθμενο πηγάδι του νου.


Αγέννητοι έρωτες υποφέρουν

στο σώμα μου

παραπλανημένες αγάπες

ακροβατούν στο χάος μου

Isabel Miramontes, “Allez- viens” "έλα" (1962)