Αντοχές- Βίκυ Βανίδη

Σαν φτερό με πήρε ο έρωτας
μα ο ουρανός ήταν σκονισμένος
κι αγνόησα τη σιωπή των πουλιών
άκουγα το κελάηδισμα
των ασημένιων του μαλλιών
στη διείσδυση των δαχτύλων μου
Η θάλασσα σκούριαζε
δεν πειράζει σκέφτηκα
θα κολυμπήσω
στο βαθυγάλαζο βλέμμα του
στις σκοτεινές δίνες
της ίριδας των ματιών του
βυθίζομαι, αναδύομαι
ξέπνοη
στον κόκκινο ορίζοντα
των χειλιών του
μαθαίνω απαρχής
την ηδονή .

Ήρθα
κοντά σου ασχημάτιστη
χωρίς πρόσωπο δίχως σώμα
μόνο δυο χέρια υψωμένα
ικέτες του έρωτα
Ήρθες κοντά μου
με λεύθερες τις αισθήσεις σου
στη σαρωτική σαγήνη της στιγμής
μαζί , ακροπατώντας αλητεύαμε
σε αδέσποτες μέρες
ύστερα ξύπνησα μόνη
σ΄ ένα άχρωμο δωμάτιο
να σκαλίζω με την πένα μου
τον πόνο
μην ουρλιάζεις του λέω
δεν έκλεψε ο έρωτας
το γαλάζιο
εγώ το ‘σβησα
πριν τ’ αγαπήσει ο ήλιος

Κράτα με στην μνήμη σου
αγόρι απ΄ ασήμι
Κράτα με
σαν την κραυγή του οργασμού
στον τελευταίο μας σπασμό