σαν εκείνες τις μπλε στιγμές πριν την αυγή
που δεν ξέρουν αν είναι μαύρο σκοτάδι
ή αν έχουν μέσα τους σπέρμα από φως.
Σε σκέφτομαι το ξημέρωμα σκυμμένο
στο λευκό χαρτί του τίποτα να γράφεις
με δάχτυλα σπασμένα την πλήξη σου
να ρουφάς με μανία το αναμμένο τσιγάρο
γεμίζοντας τα σωθικά σου νέφη καπνού
για μια τζούρα κάβλας για λίγο φως
γι΄ αυτό το γαμημένο τσακ του αναπτήρα
που ξυπνά μέσα σου απελευθέρωση.
Όλη σου η πνοή για ένα δαχτυλίδι καπνού
που παίρνει σχήμα από τα χείλη σου
για να διαλυθεί σαν φιλί σε θολή οπτασία
που εξανεμίζεται πριν προλάβεις να την αγγίξεις
και τότε σε πιάνει μανία, ρουφάς κι άλλο καπνό
πνίγεσαι όλο και πιο βαθιά για να βγάλεις και
άλλους κύκλους να γεννήσεις και άλλες ματαιότητες.
Τόσα αποτσίγαρα σβησμένα στο πάτωμα
τόσοι αυτόχειρες ποιητές στο χαρμάνι του θανάτου
Ω! Καταραμένε ποιητή μας απελευθερώνεις από κάθε εικασία
το μολύβι σου πυροβολεί την αληθινή παραφροσύνη του κόσμου
οι κραυγές της απελπισίας σου σκίζουν τα επινοημένα όρια
τώρα κοιμάσαι βαθιά στο μνήμα σου μα εξακολουθείς
να είσαι ασυμβίβαστο φως που μοιάζει με σκοτάδι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου