Έτσι όπως έχεις διαμόρφωση τη ζωή σου συχνά σκέφτεσαι ότι ο χρόνος δεν σου φτάνει και φτάνει μια στιγμή που τον έχεις ακίνητο μπροστά σου και δεν έχεις καμία διάθεση να τον αγγίξεις.
Ο περιορισμός, ακόμη και αν επιφανειακά συμφωνείς με την αναγκαιότητα του, σε βάζει σε σκέψεις, σκέψεις περίεργες... είναι που τώρα αναδύονται αλήθειες από μέσα σου. Μέσα στη σιωπή ίσως ακούσεις τον εαυτό σου να κλαίει και να οδύρεται για τη γύμνια του.... Μα όχι! Καλύτερα ο θόρυβος, η κίνηση, τα άγχη του δυτικού τρόπου ζωής, Καλύτερα, χίλιες φορές καλύτερα να μη προλαβαίνεις να σκεφτείς, να σου λεν οι άλλοι, αυτοί που νομίζεις ότι επιλέγεις, τι πρέπει να κάνεις γιατί ως γνωστόν από "σένα" εξαρτάται ο κόσμος και "εσύ" έχεις την ευθύνη της ζωής σου. Εδώ στους τέσσερις τοίχους ίσως αποκαλυφτεί στ΄ αλήθεια ποιος τελικά είσαι. Είσαι εσύ που δίνεις δύναμη στους αφέντες σου, τους δίνεις το δικαίωμα να μιλούν για σένα αλλά εσύ επιλέγεις να στέκεις βουβός. Σου μιλούν για την ατομική σου ευθύνη και συ φουσκώνεις από περηφάνια όμως πότε τους δεν θα τολμήσουν να σε φέρουν αντιμέτωπο με τη μοναδική πραγματικότητα που έχει τη δύναμη να σε καταστήσει κύριο του πεπρωμένου σου.
Τι φοβάσαι ;
-Τελικά το αόρατο είναι τρομαχτικό. Με φοβίζει περισσότερο ακόμη και από ένα σαρκοβόρο πεινασμένο ζώο που ίσως βρεθεί στο δρόμο μου. Είναι ύπουλος αυτός ο εχθρός πως γίνεται να μη με φοβίζει;-Μα και οι φυσικοί νόμοι αόρατοι είναι, τους καταλαβαίνεις πάντα από τις συνέπειες οι οποίες όμως δεν είναι πάντα άσχημες. Πχ σκέψου την ανθοφορία , είναι μια ευχάριστη έκπληξη ένα λιβάδι γεμάτο παπαρούνες , το αόρατο παράγει κάτι ευχάριστο και φυσικά ποτέ δεν σε τρόμαξε η άνοιξη. Το πεινασμένο σαρκοβόρο να είσαι σίγουρη πως θα σε τρόμαζε αν βρισκόσουν άοπλη και μόνη στο περιβάλλον του. Τώρα απλά το σκέφτεσαι σαν κάτι εξωπραγματικό κάτι που ποτέ δεν θα σου συμβεί, άλλωστε ουσιαστικά εσύ είσαι ο εχθρός του. Αυτός όμως ο μικροσκοπικός ιός, δεν είναι ύπουλος, απλά δεν σε υπολογίζει. Μπαίνει στο σπίτι σου έτσι γιατί το γουστάρει σε φέρνει, προς το παρόν, αντιμέτωπη με την αδυναμία σου. Θα νικηθεί, είναι ζήτημα χρόνου, αλλά εσύ μπορεί να μην τον έχεις γιατί τώρα ο χρόνος συμπικνώνεται στο παρόν, αντιλαμβάνεσαι πλέον καθαρά ότι το σήμερα καθορίζει το αύριο.
Καθόταν σε δυο αντικριστές κορφές. Αυτή είχε ντυθεί όλους τους φόβους της, ερήμωσε έγκλειστη στον εαυτό της. Αυτός ήταν εδώ και πολλά χρόνια γυμνός στη ροή της ζωής. Αυτοί δεν θα μπορούσαν να συναντηθούν ποτέ.
-Δεν ξέρω τι λες ούτε μπορώ να το αναλύσω τώρα! Ξέρω ότι πάντα φοβόμουν το αόρατο και το αόριστο. Όταν ήμουν παιδί φοβόμουν το σκοτάδι έτρεμα τις σκιές που έκρυβε μέσα του.
- Το σκοτάδι ! Μα το σκοτάδι είναι τόσο ανίσχυρο στο φως, αρκεί μια μόνο ηλιαχτίδα για να σκίσει το σώμα του,να το διαλύσει. Θα μπορούσες άραγε να περιγράψεις τον απόλυτα φόβο σου.
- Δεν ξέρω, πιστεύω ότι το απόλυτα κακό που θα μπορούσε να μου συμβεί είναι η κόλαση αλλά όσες φορές και αν προσπάθησα να τη φανταστώ με τρόμαξε ο πόνος και η απελπισια που μπορεί να αισθάνεται μια ψυχή σε αιώνιο καμίνι. Έκλεινα γρήγορα τα μάτια μου σφιχτά και έδιωχνα μακριά αυτή τη σκέψη.
-Η κόλαση! Από θρησκευτικής άποψης κόλαση είναι η τιμωρία στην απειθαρχίας. Καταλήγεις εκεί μετά το θάνατο σου όταν διάγεις βίον ανήθικο, σύμφωνα πάντα με τους ηθικούς κανόνες της κάθε θρησκείας. Ναι συμφωνώ η κόλαση είναι κάτι ακαθόριστο το ίδιο βέβαια και ο παράδεισος. Η τιμωρία όμως έχει στέρηση, πιστεύω ότι τελικά αυτό φοβόμαστε τη στέρηση που φέρνει η τιμωρία, είναι από τα παιδικά τραύματα που δύσκολα επουλώνονται. Όπως σε κοιτώ, έτσι απομονωμένη μέσα στη αδιαπέραστη στολή σου, σκέφτομαι ότι και αυτό μια κόλαση είναι. Είναι σαν να τιμωρείς τον εαυτό σου σε ακινησία, σε ζωντανό θάνατο .
- Μα τι λες! Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, θέλω να ζήσω! Θέλω μετά απ΄αυτόν τον εφιάλτη να μπορέσω να απολαύσω τη ζωή. Αυτός ο ιός, ότι και αν λες εσύ, είναι ύπουλος δεν ξέρεις πότε και από που θα σου επιτεθεί γι΄αυτό προνοώ. Αυτή η στολή αστροναύτη που βλέπεις μου στοίχισε πανάκριβα αλλά τουλάχιστον με προφυλάσσει από την ανοησία των ανθρώπων. Δεν ξέρεις ποιος είναι δίπλα σου , αν κουβαλάει πάνω του το θάνατο. Τον κοιτάς και σκέφτεσαι από που έρχεται, τι έχει πιάσει , έχει πλύνει τα χέρια του; Ο θάνατος πια δεν είναι κάτι αόριστο έχει πάρει υπόσταση είναι δίπλα σου, κοντά σου. Μπορεί να στον φέρει στο σπίτι σου ακόμη και το παιδί σου! Φοβάμαι είναι ανθρώπινο, μη μου λες φιλοσοφίες αυτή την ώρα. Καταλαβαίνεις; Θέλω να ζήσω!
- Και γω να ζεις θέλω. Ξέρω ότι όσο και αν είναι δεδομένος ο θάνατος η ζωή έχει μεγαλύτερη δύναμη και μπορεί να σε παρασύρει στη δύνη της αν βέβαια της το επιτρέψεις. Ο φόβος είναι ο αόρατος εχθρός σου . Αλλά άκουσε με, η ζωή δεν παίρνει μετάθεση δεν μπορείς να λες θα ζήσω μετά. Δεν θα σου πω καμία φιλοσοφία θα σου πω μόνο αυτό που λέω στον εαυτό μου "Ζήσε μέχρι να πεθάνεις "
- Μα έτσι και αλλιώς όλοι θα πεθάνουμε, δεν με τρομάζει ο μελλοντικός θάνατος μη το νομίζεις αυτό. Με τρομάζει αυτό του ζω στο τώρα, με τρομάζει μη πεθάνω χωρίς λόγο, μη πεθάνω αβοήθητη και μόνη.
- Σε τρομάζει η οργάνωση της ζωής σε ένα σύστημα που εσύ συντηρείς. Σκέψου ότι τελικά ο φόβος σου δεν είναι αυτό καθ΄αυτό το μικροσκοπικό αόρατο παράσιτο αλλά η ανασφάλεια που νιώθεις μέσα σε ένα σύστημα που δεν σου παρέχει πολιτική προστασία. Αυτό βέβαια δεν μπορείς, δεν έχεις τα κότσια, να το παραδεχθείς ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό. Αν το κάνεις πρέπει να παραδεχθείς πως πάλι σ’ έπιασαν κορόιδο. -{Άκου αυτό που κανένας από τους ηγέτες και τους αντιπροσώπους σου δεν τολμά να σου πει:Είσαι «άνθρωπος μικρός, κοινός». Συλλογίσου τη διπλή έννοια που έχουν τούτες οι λέξεις, «μικρός» και «κοινός»…
Μην το βάζεις στα πόδια! Βρες το κουράγιο να αντικρίσεις τον εαυτό σου! (απόσπασμα από το βιβλίο “Άκου ανθρωπάκο” του Βίλχελμ Ράιχ)}-Φοβάσαι ανθρωπάκο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου