ακίνητη ζωή- Βίκυ Βανίδη

Είναι κάποιες πολύχρωμες μέρες
που γεμίζουν αρώματα την κάμαρη της
τότε η καρέκλα της γίνεται βάλτος
πόθων που τη ρουφάει φιλήδονα.
Όχι.  Δεν μπορεί.  Δεν αντέχει
το αίμα της να κοχλάζει κατακόκκινο·
αυτή έχει  συνηθίσει μια ψυχροκίτρινη
απάθεια να κυλάει αργά στις φλέβες της.
Όταν οι ορμές της επαναστατούν
πυρπολώντας αλύπητα το σώμα της
παλεύει  λυσσαλέα  να τις επαναφέρει 

την πρέπουσα τάξη. Τρέχει γρήγορα
να ψεκάσει τις μέρες με όξινους φόβους
για να ξεθωριάζουν, ραντίζει υπόληψη
την άβυσσο των πεθυμιών για να την 

ξεραίνει· μετά, με την ικανοποίηση του 

νικητή, επιστρέφει στην ακινησία της

Αυτή ήταν πάντα καλό παιδί·
μεγάλωνε δεμένη στο καρεκλάκι της
κατάπινε όλες τις εντολές, χωρίς να
φτύνει κουκούτσι αντίδρασης·
μυαλωμένο το παιδί μας
καυχιόνταν οι γονείς της
υπάκουο, χαιρόταν οι δάσκαλοι·
δεν κυλίστηκε σε έρωτες
δεν λερώθηκε από πάθη
σιγά σιγά έμαθε να πλέκει
τσιγκελάκι τους πόθους της.
Γέρασε ριγμένη στην καρέκλα της·
μέρα μπαίνει νύχτα βγαίνει
μια καλή μια ανάποδη
θηλιές όνειρα, πόντοι
σκέψεις, κρόσσια φόβοι
σκονισμένα νήματα
υφαίνουν το σάβανο της

ΥΓ: Απλά να ζεις περιμένοντας να πεθάνεις είναι σκληρή δουλειά (Τσαρλς Μπουκόφσκι)