Φλόγα απ' τη στάχτη- Ποιητική Συλλογή του Τόλη Νικηφόρου, 2017

Όταν μέσα σε μια γκρίζα πραγματικότητα σκάει ξαφνικά μια φλόγα απ΄τη στάχτη, ανέσπερο φως απλώνεται  στις σκοτεινές στοές και εξαφανίζει τις σκιές μας . Η έννοια χρόνος σου δείχνει τη γνωστή διαδρομή που αποκτά συγκεκριμένη ροή μέσα στην αοριστία της. Από το χθες περνάς στο σήμερα και οδεύεις για το αύριο. Κάποτε ήσουν, τώρα είσαι,αύριο θα είσαι. Όσο και αν θέλεις να καλπάσεις καβάλα στο χρόνο αυτός δεν ανέχεται ιππέα , δεν μπορείς να πάρεις τα γκέμια και να τον οδηγήσεις , σε οδηγεί με μόνο μια επιλογή , τη διαρκή συνουσία μαζί του και έτσι γεννοβολάς στιγμές που δεν θα γίνουν πότε παιδιά σου, δεν θα τις αναθρέψεις ούτε θα τις μεγαλώσεις, με το που γεννιούνται σου αφήνουν το συναίσθημα της πρώτης επαφής και μετά βγάζουν φτερά και πετούν. Γεννάς στιγμές και αυτές γίνονται αυτόματα Πατέρας και  Μητέρα σε ανατρέφουν και σε μεγαλώνουν.

Στη νέα Ποιητική συλλογή του Τόλη Νικηφόρου "Φλόγα απ' τη στάχτη" ο ποιητής ξεκινάει μεν με τη βεβαιότητα της αβεβαιότητας αλλά όρθιος. Σαν άλλος Σίσυφος, αντί για βράχο, κυλά στην ανηφόρα του τίποτα λέξεις  που τις φτάνει στην κορφή και αυτές πάλι κυλούν στη βάση . ... όρθιος/ στο μονοπάτι προς μια κορυφή/ που δεν υπάρχει... Αυτή η αέναη διαδρομή από το σκοτάδι στο φως και τούμπαλιν είναι το καθημερινό μας μονοπάτι όπως ωραία λέει ο T. S. Eliot «Αυτό που θα μπορούσε να έχει υπάρξει κι αυτό που υπάρχει/Δείχνουν ένα τέλος, που είναι πάντοτε παρόν»

Όρθιοι λοιπόν πορευόμαστε παρέα με αυτά που πέρασαν και έφυγαν ανεπιστρεπτί , με ένα σπουργίτι που τσιμπολογά δίπλα μας  και μας θυμίζει το θαύμα της ζωής , με έναν άνεργο που περιφέρεται και μας δείχνει  την άσχημη και άδικη πλευρά της  και με ένα καινούργιο χαμόγελο που μας περιμένει στη γωνία.  Όρθιοι μέχρις εσχάτων και αιώνια πιστοί στην ουτοπία μας.

Όρθιος 

σαν να μην ήταν το παιχνίδι
απ’ την αρχή στημένο

σαν να νικούσε κάποτε
τον θάνατο η αγάπη

σαν ν’ αχνοφέγγει

‘ κεί στο βάθος η πατρίδα

όρθιος
στο μονοπάτι προς μια κορυφή
που δεν υπάρχει

όρθιος
περήφανο ένα τίποτα
στην άβυσσο της λήθης

Tiziano Vecellio (1548-1549)

άγρια φυτά στην έρημο του κόσμου

παράξενα πλάσματα 

αμετανόητα 

να γράφουν με σπασμένα δάχτυλα 

να τραγουδούν με κομμένο λαιμό 

παράξενα πλάσματα 

ασυμβίβαστα 

ταχυδρομικά περιστέρια 

σε χώρα κυνηγών 

μικρά θερμαντικά σώματα 

στην επικράτεια των πάγων 

μαντατοφόροι μιας αθωότητας 

που αιώνες τώρα 

αναπέμπει νότες μουσικής 

σ' ένα χαμένο ουρανό 

μικρά δακρυσμένα αδέρφια 

άγρια φυτά στην έρημο του κόσμου

στον ουρανό της μνήμης μου

είδα
στο Hyde Park τους κρόκους
ν' ανθίζουν εκθαμβωτικά
μέσα στο χιόνι
από τα βάθη της Ασίας ένας άγνωστος
στην Κόκκινη Πλατεία μου έσφιξε το χέρι
με χτύπησε φιλικά στην πλάτη
απρόσμενα
σε κάποιο πεζοδρόμιο της Θεσσαλονίκης
ένα γατάκι τρίφτηκε στο παντελόνι μου

πολύτιμες στιγμές
σκόρπιες στα χρόνια και τον κόσμο
το πιο φωτεινό όμως αστέρι
στον ουρανό της μνήμης μου
είναι το πρόσωπό σου στο παράθυρο

πέρα μακριά μες στο σκοτάδι
να μου χαμογελάς και να μου γνέφεις
καθώς γύριζ' αργά απ' το γραφείο
έρημος σ' έρημους δρόμους στο Λονδίνο

ανοιξιάτικο σπουργίτι

ένα μακρόστενο τραπέζι με καφέδες

και γύρω-γύρω οι παλιοί συμμαθητές

φίλοι από τα δώδεκα ως το τέλος

από τα δέντρα ν' αναθρώσκουν

οι ευωδιές του Μάη στο μπαλκόνι

ο πρωινός ήλιος να φωτίζει

χαμόγελα κι άσπρα μαλλιά

μια ανεπαίσθητη μελαγχολία

η θάλασσα απρόσιτη

να αστράφτει πέρα κάτω

σαν όνειρο εφηβικό

κι ένα σπουργίτι

να φτερουγίζει με το αεράκι

και να τσιμπολογάει τα ψίχουλα

ωραίος επίλογος

το ανοιξιάτικο σπουργίτι

ως τον υπόνομο

με τις αστραφτερές βιτρίνες
και τα πολύχρωμά της φώτα
με μουσικές και με κραυγές
μέσα στα πλούτη πολιτεία ρακένδυτη


ένας γέρος πεταμένος στη γωνιά
πιο πέρα ο ανάπηρος που ζητιανεύει
ένας άνεργος που περιφέρεται
με την απόγνωση στα μάτια
στο πεζοδρόμιο προκλητικές
ημίγυμνες γυναίκες
ο έφηβος που χτυπάει την ένεση
στην πόρτα παρακάτω


από το ρείθρο ως τον υπόνομο
οι άνθρωποι μαζί με τα σκουπίδια
που παρασέρνουν τα βρομόνερα
χαρτοπετσέτες κι αποτσίγαρα
φλέματα και ωραία λόγια, διακηρύξεις

το άγριο θηρίο της μοναξιάς

ανοίξτε την καρδιά σας στα παιδιά

στον διπλανό και στον απέναντι

στ' αδέσποτα

σε κάθε μικρό κι ανυπεράσπιστο

μη φοβηθείτε τη διάψευση

την πιθανή απογοήτευση 

κι αυτή την προδοσία

ανοίξτε την καρδιά σας στον κόσμο

τρυφερή κι ευάλωτη

με τη βαθύτερή της όμως δύναμη

απόρθητη

με μια ανοιχτή καρδιά

φονεύεται το άγριο θηρίο της μοναξιάς

να είσαι καλός

κάτι σαν άγγιγμα ή χαμόγελο
κάτι σαν φύλλο

να είσαι καλός
ανυπεράσπιστος
μπροστά στην αθωότητα
εκστατικός
μπροστά στο θαύμα
αιώνια πιστός στην ουτοπία

στη χώρα που δεν έχει δρόμο
στον δρόμο που δεν έχει τέλος
στο τέλος που δεν έχει ελπίδα

να είσαι καλός

στάση ζωής

να αποδεχτείς τη ματαιότητα

το σκοτεινό μηδενικό

που καθημερινά στα βήματά μας ενεδρεύει

να ζήσεις πάντα διψασμένος

ερωτευμένος με τα θαύματα

λες κι είσαι δεκαοχτώ χρονών

λες και δεν πρόκειται αύριο

να γίνουν όλα στάχτη

ή ακριβώς γι' αυτό

όχι λοιπόν στη ματαιοδοξία

και ναι στα εκστατικά

στα θαμπωμένα μάτια

ναι στο μολύβι που επιμένει

ένα μολύβι που πεθαίνει

ανυπότακτο