Ανεμοθύελλες - Βίκυ Βανίδη

Γράψε σε πεντάγραμμο
τις νότες της σιωπής.
σημείωσε για κλειδί
την αδιαφορία
βάλε ύφεση αγάπης και
δίεση φυγής
σαν εύκολη λύση
ήπιας τονικότητας, χωρίς
εντάσεις και οιμωγές·
και ύστερα παίξε μου στην κιθάρα σου
την μουσική της απώλειας
κορόιδεψε την αφοσίωση μου
τον τρόπο που σ΄ αγάπησα.
και γω θα αφεθώ
να με παρασύρει το τραγούδι σου
σε ντιμινουέντο πάθους·
βυθίζοντας τον πόθο μου
σε άηχο κενό
να ξέρεις όμως
η αγάπη δεν χορεύει
σε υποτονικούς ρυθμούς
ούτε αναγνωρίζει
τελείες και παύλες .-
Όσο και αν πονάει το τέλος
πάντα θα υπάρχει αυτό το κάτι
το ελάχιστο, όπως
Το πρώτο σου βλέμμα
-παλίρροια σε αιώνια πανσέληνο-
που θα ρέει για πάντα πυρακτωμένο μέσα μου
Κοντά σου έμαθα
να χορεύω βαλς
με λέξεις ανεμοθύελλες,
να στροβιλίζομαι μαγεμένη
χωρίς άγκυρα.
Και ναι αρκεί που
μπόρεσα να σε αγαπήσω
έστω και χωρίς ανταπόκριση
γιατί έτσι έμαθα την αγάπη.
Και ναι, μου αρκεί, αφού
πρώτη φορά πίστεψα
πως υπάρχει αυτό το κάτι,
το ελάχιστο

που αντέχει στη σιωπή
και απλώνεται στην απεραντοσύνη 

της ζωής.

Τώρα έμαθα αγάπη μου
πιο είναι το μέγεθος του
«για πάντα»

art Jeanie Tomanek