Λαθρεπιβάτης στις λέξεις σου - Βίκυ Βανίδη

Αφιερωμένο

Όταν οσμίστηκα τις λέξεις σου
δεν ήχησαν σάλπιγγες, ούτε φτερούγισαν πεταλούδες .
Έπνεε νηνεμία στο ηλεκτρονικό μονοπάτι
η συνηθισμένη απογευματινή βόλτα
βούλιαζε αθόρυβα στο άνυδρο μαγγανοπήγαδο
της κοινωνικής δικτύωσης. Όλα κοινότυπα
οι τοίχοι εξιστορούσαν τις ίδιες νίκες και ήττες
υμνώντας πάλι τον αναμενόμενο αιφνιδιασμός της άνοιξης
Λύκοι κρυμμένοι στην ματαιοδοξία του φαλλού τους
παραμόνευαν πίσω απ΄το ίδιο παραμύθι να κατασπαράξουν
για πολλοστή φορά την κοκκινοσκουφίτσα τους
Η Χιονάτη του κενού έπαιζε το τελευταίο της χαρτί με το μήλο
εκβιάζοντας το φιλί της βολής της.
Η ίδια βαρετή άβυσσος έσερνε τα βήματα μου.

Μέχρι που απ΄ το καπέλο του Πίτερ Παν ξεπήδησε ανεπάντεχα ένας κόκκινος λαγός τραγουδώντας ξεκούρδιστα ένα μονότονο ρεφρέν:
«Δεν γεννάει θαύματα τούτη η αυλή αν μόνο περπατάς δεν περνάς, δεν περνάς 

μάθε να πετάς ,δεν περνάς, περνάς»

Σου πρέπουν φτερά κορίτσι του Χάους μου είπες χαμογελώντας
και με τράβηξες στο μαγικό σου μονοπάτι
Ξεχαρβαλωμένες σκέψεις και άναρχοι ειρμοί χόρευαν στο βάθος,
ινδιάνοι έγνεφαν με νεύματα καπνού χωροχρονικές επιστροφές,
καλικάντζαροι με λάβα σμίλευαν γράμματα και φύτευαν λέξεις στα πεζούλια.
-τίνος είναι τούτη η αυλή ρώτησα
αυτού που έχει τη γιορτή μέσα του πετάχτηκε ο λαγός
αν είσαι λαθρεπιβάτης του τίποτα ζήτα άσυλο στις λέξεις του.

Εισχώρησα λαθραία στις λέξεις σου
έκανα κατάληψη στο ύψιλον της ελευθερίας
κλείστηκα στην αγκαλιά του όμικρον της συντροφικότητας
λούστηκα ζωή στο τριπλό λάμδα της αλληλεγγύης
ξεφλούδισα τον εγωκεντρισμό του γιώτα της ατομικότητας
γλίστρησα στο αιχμηρό νι της επανάστασης
για να συναντήσω το διπλό άλφα της αγάπης

Λαθρεπιβάτης του τίποτα βρήκα άσυλο στις λέξεις σου.