Στην ξένη γη - Βίκυ Βανίδη

 

Στης ξένης γη τα σοκάκια
που διαβαίνεις κατακαλόκαιρο
όπου χειμωνιάτικη ψύχρα
όρμησε ξαφνικά σαν μουχλιασμένη ομίχλη
κάτω απ΄το κοντομάνικο μπλουζάκι σου
που η έρημος ζωγραφίζει αμμουδερούς
δρόμους να βουλιάζουν τα βήματα σου
και συναντάς μόνο κοράκια
που κράζουν απόκοσμα
δεν υπάρχει ζεστασιά ούτε σώμα
ούτε μια σταγόνα ρακή ψευδαίσθησης
για να αρχίσουν τα γλέντια κι οι χοροί
σκέψου πως δεν σε ξεχνώ
υφαίνω τις λέξεις μεταξύ τους
τη στίξη δένω του χρόνου
πάνω στο μαγικό τραπέζι
ανακατεύω εικόνες, θυμίσεις, σύμβολα
και κάθισε ξανά απέναντι
αφού το μόνο σπίτι
που μοιραστήκαμε ποτέ
είναι ένα ποίημα.

Δυο σκιάχτρα -Βίκυ Βανίδη

 

Είμαστε δυο αδειανά πουκάμισα

σαν σκιάχτρα που διώχνουν τα πουλιά

απ΄τα ώριμα σταφύλια.

Το βράδυ χαϊδευόμαστε στο σκοτάδι

το πρωί τα χέρια μας δραπετεύουν

απ΄το σώμα μας και σαν ελεύθεροι

σκοπευτές υπογράφουν συμβόλαιο

εξόντωσης των συναισθημάτων μας.

Είμαστε δύο ρημαγμένα σκιάχτρα

που τα βράδια ψηνόμαστε σ΄ έναν παράφορο έρωτα.

Λουσμένοι στην άγρια λάμψη του φεγγαριού

προσερχόμαστε εξαγνισμένοι στην ιεροτελεστία

λατρείας δυο γυμνών κορμιών χωρίς σώμα

μέχρι που η αυγή σπαράζει στον αφανισμό μας.

Κάθε πρωί στα χέρια μας φυτρώνουν κοφτερά

αγκάθια που ανοίγουν ρωγμές στο στήθος μας

για να ταΐζουν το οικόσιτο κοράκι μέσα μας

με τα ψοφίμια των ονείρων μας.



Είμαστε δυο πουκάμισα αδειανά που φοβούνται

την ερημιά μιας ανθρώπινης σχέσης.

Δυο σκιάχτρα απεγνωσμένα

που αγκαλιάζονται μες το σκοτάδι

όχι απ΄ αγάπη αλλά για να εξορκίζουν

τους εφιάλτες που έλκουν κάθε ξημέρωμα

 

Θέλω να μιλήσω για τη σταγόνα που γίνεται θάλασσα -Βίκυ Βανίδη

Θα θελα να μιλήσω
για το κενό των ασφυκτικά γεμάτων
κέντρων εξουσίας
(υπουργικά συμβούλια)
για το πόσο εκκωφαντικός
είναι ο ήχος των νεκρών
που κάηκαν στο τρένο
για το πόσο στεγνά
είναι πια τα μάτια των ζωντανών
για το πόσο χυδαίο
είναι το ξεροκόμματο
που σχεδιάζουν να μας πετάξουν
για να ξεχάσουμε.

Θα θελα να μιλήσω
για την μοναξιά του αδικημένου
που δεν βρίσκει αλληλεγγύη
για την απελπισία του νέου
που δεν μπορεί να ονειρευτεί
για τη χαρά του συστήματος
που σπέρνει απαισιοδοξία
για να θερίζει υποταγή.

Μα πιο πολύ
θα θελα να γράψω ένα ποίημα
για τη σταγόνα που γίνεται θάλασσα