Ένα ποίημα //αφιερωμένο -Βίκυ Βανίδη

Σκέφτηκα να σου γράψω ένα γράμμα, όμως δεν γνωρίζω νότες ούτε ιπτάμενη γραφή.// Ήθελα κάποτε να γνωριστούμε, μα άλλοτε εσύ φορούσες φτερά και γω βυθιζόμουν στη θάλασσα, άλλοτε εγώ ήμουν Αμαδρυάδα στα βάθη του Αμαζονίου και συ ανυπότακτο θαλασσοπούλι στον Ατλαντικό.// Ήθελα σε αδιάστατο χρόνο να συναντηθούμε, μα όταν εσύ με περίμενες στο ουράνιο τόξο εγώ ερχόμουν στη σελήνη.// Όταν εσύ τραγουδούσες στο Μάτσου Πίτσου εγώ ψιθύριζα ξόρκια στη λεκάνη των Καρπαθίων.// Όταν ζωγράφιζες στάχια στις σπηλιές εγώ ήμουν κόκκινη αλεπού στον Ωρίωνα.// Όταν εσύ περίμενες στο σταθμό της Αμβέρσας, εγώ έμπαινα στο Πόρτο Λάγκος.// Σε όλους τους τόπους δεν βρέθηκε ποτέ χώρος για μας. //Σε όλους τους χρόνους ούτε μια στιγμή δεν καμπύλωσε να δεχτεί τον έρωτα μας.// Θέλω να σου γράψω ένα ποίημα , για να είναι η μόνη γη που θα βρουν οι ψυχές μας τόπο ν’ αγκαλιαστούν