σαν τον πυράκανθο & χειμωνιάτικος ήλιος - Τόλης Νικηφόρου (2022 εκδόσεις Μανδραγόρας)

Δύο νέες ποιητικές συλλογές του αστείρευτου αγαπημένου Ποιητή που συντρόφευσαν γλυκά και τρυφερά τις στιγμές μου. 

Τριάντα ποιητικές συλλογές μαζί με τις συγκεντρωτικές αριθμεί στο τελευταίο δισέλιδο της Ποιητικής συλλογής "σαν τον πυράκανθο" και τις έχω διαβάσει όλες και εύχομαι να διαβάσω και τις επόμενες και να βρίσκω μέσα τους τον ίδιο έφηβο ποιητή.

νικώντας τα χιλιόμετρα

όπως ο μαραθωνοδρόμος
νικώντας τα χιλιόμετρα
αυξάνει τον ρυθμό του
λίγο πριν τερματίσει
έτσι κι ο ασπρομάλλης ποιητής
ξεπερνάει τη ματαιότητα
όσα έχει ζήσει στην πορεία του
και σαν μικρό παιδί
έκθαμβος πάλι ανακαλύπτει
τα θαύματα και την οδύνη

και γράφει ολοένα γράφει
ολοένα βιβλία εκδίδει
να είναι η μουσική των λέξεων
ο δρόμος προς την τελική γραμμή
της ποίησης και της ζωής

σαν τον πυράκανθο

να μη φοβάσαι σκοτεινιά και κρύο
ν’ απλώνεις φωτεινά κλαδιά το καταχείμωνο

σαν τον πυράκανθο ν’ ανθίζεις με το ελάχιστο
λίγα να ζητάς πολλά να δίνεις
και με τα κοφτερά αγκάθια σου να προστατεύεις
τα λευκά άνθη τους φλογισμένους σου καρπούς

δίπλα στο χάδι της ελιάς και της ροδιάς
να είσαι εσύ το πάθος κι η αλήθεια της ζωής

ψίθυροι κι άρωμα θαλασσινό

ονειρική
η πόλη με το βραδινό της ένδυμα
προθήκες φωτισμένες σκοτεινές γωνιές
σοκάκια φιδοσέρνονται και χάνονται
εδώ κι εκεί σ’ άγνωστες γειτονιές
ψίθυροι κι άρωμα θαλασσινό
ένα ρίγος μια ανάσα ερωτική
διαπερνά μεθυστικά κάθε διαβάτη
μαγεύει και μαγεύεται

από την παραλία ως τα κάστρα
γίνονται όλα κρυψώνα μυστικό
φιλί και χάδι ατέλειωτο
αναστεναγμός

κάθε νύχτα η πόλη γεννάει τον έρωτα
που έρπει, εισχωρεί, κυριαρχεί
κι εκπνέει ξαφνικά το χάραμα

το μέγιστο

δεν μου φτάνουν τα ποιήματα
και άλλες λέξεις μαγικές
στου κόσμου όλες τις γλώσσες
ή τα τραγούδια, η κάθε μουσική
ούτε οι ωκεανοί μού φτάνουν
στην απεραντοσύνη τους
για να εκφράσουν την αγάπη
που πλημμυρίζει την καρδιά μου

θέλω τη λάμψη στα μάτια ενός παιδιού
καθώς απλώνει τα χεράκια του στον ουρανό

χειμωνιάτικος ήλιος

Άφυτος, 2

είναι γλυκό το φως
αιώνες που ωρίμασε στην απουσία
και αναδύεται τώρα σε αρχαία ερείπια

αστράφτουν γύρω τα ταπεινά του κόσμου
φύλλα ζουζούνια αγριόχορτα
μια σαύρα ακίνητη στο πρόσωπο της πέτρας
σαν προσευχή η μοναχική γυναίκα
στον δρόμο που ανεβαίνει προς τα μνήματα
ανάμεσα σε ξαφνικά λιλά και κίτρινα

είναι γλυκό το φως
μετά το ατέλειωτο ταξίδι στο σκοτάδι
και η μικρούλα έρημη εκκλησιά
με το θαμπό της κόκκινο

                                                  (1997)

χρέος

χρωστάμε μόνον
σε κείνους που πολύ αγάπησαν
και ζήσανε την πίκρα
χρωστάμε μόνον
σε κείνους που πολύ αγωνίστηκαν
και ζήσανε την ήττα
χρωστάμε μόνον
σε κείνους που πολύ ονειρεύτηκαν
και ζήσανε τον εφιάλτη
χρωστάμε μόνον
σε κείνους που περιφρονήσανε τον θάνατο
και πέθαναν
κι είναι νεκροί
κι ανθίζουν
και μυρώνουνε το χώμα

χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου

                                 (1979)

σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως

προφέρετε τις λέξεις απαλά
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
και σταθερά
σαν μια μπουκιά ψωμί στα δόντια,
ύστερα αφήστε τις να περιπλανηθούν στην ερημιά
για λίγο σ’ άγριες γειτονιές
κι εκεί που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά στο χώμα
προφέρετε τις λέξεις απαλά
με τα δικά τους σχήματα,
με τις δικές τους μουσικές και εικόνες,
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
ή την ψυχή του ναυαγού
όταν μοναχική επιστρέφει στην πατρίδα.

                                                                               (1998)