δύο λουλούδια μες στα ερείπια-Βίκυ Βανίδη

Δεν υπάρχει μέτρο για το φόβο
που έρχεται
μες απ΄ τα σκοτάδια μας
θεριό αιμοβόρο κι ακόρεστο
ξετσίπωτα καταπίνει κάθε αχτίδα

που μαρτυρά την αλήθεια

Μαύρα κοράκια
αλαλάζουν στο μυαλό μας
αόρατοι σταυροί μας καταδιώκουν
μες απ' τους τάφους
ορμούν λιμασμένοι
τρωγοπίνοντας τα όνειρα μας
Τι εξάντληση τι εξουθένωση
να προχωράς σαν αδειανό κουφάρι
αφημένο  στη σήψη των καιρών


Υπολογίζουμε στην αιωνιότητα
και μπαίνουμε σε τάφους ανοιχτούς
τα σκουλήκια γλύφουν το σώμα μας
τα χέρια μας πια δεν αγκαλιάζουν
στα χείλη μας νεκροζώντανα φιλιά
-όλες οι πτήσεις ακυρώθηκαν-


θέλω να γελάω
να ΄μαι σε μια παλιά φιέστα
με άδεια μπουκάλια στο πάτωμα
να χορεύω ζεμπέκικο
και τα κρεβάτια ολάνοιχτα
χωρίς διαπιστευτήρια αρτιότητας
σε γραμμωτούς κώδικες
Ο έρωτας ζει μόνο στο ξάφνιασμα
μακριά από ανυπόστατους φόβους


Θέλω να ζήσω στο φως σκέφτηκα
κι αρκούσε απλά να δω
δύο λουλούδια μες στα ερείπια
κεραυνοβολήθηκα!
Αυτό είναι ζωή στο φως, είπε εκείνος
και χαμογέλασε.

Φωτογραφία: Νίκος Ψυχογυιός