Δεν μπορώ πια να λυπηθώ κανέναν από μας . Γιατί να μας λυπηθώ επειδή χάσαμε τα "οράματα" μας και την επίπλαστη ευμάρεια μας; Χωρίς μάχη τα χάσαμε . Περπατούσαμε χαρωποί σε ομιχλώδης τοπίο και ονειρευόμασταν πολυτέλειες και ξαφνικά η ομίχλη καθάρισε και βρεθήκαμε μπροστά στο ξεκάθαρο και το μόνο που σκεφτήκαμε ήταν να κλείσουμε τα μάτια. Ποτέ δεν συγκρουστήκαμε πραγματικά με τα όρια της ελευθερίας μας , αυτό προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης και που να ξεβολεύεσαι τώρα.. Οργανώσαμε με ψευδαισθήσεις τις κοινωνίες μας, τις σχέσεις μας ,τα όνειρα μας και είπαμε τώρα ζούμε. ‘Έτσι είπαμε και το πιστέψαμε. Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών , όπως λέει και ο αγαπημένος μου Χρόνης και περιμένουμε παθητικά να μας ταΐσουν ελπίδα. Ελπίζουμε άρα υπάρχουμε , πως αλλιώς θα δικαιολογήσουμε την ύπαρξη μας.. Όχι δεν μας λυπάμαι, γιατί να μας λυπηθώ άλλωστε, που καταστρέψαμε ότι εμπεριέχουμε και ότι μας περιβάλει ή που για ένα μίζερο παρόν σκοτώνουμε το μέλλον των παιδιών μας ;
ΥΓ: Στο αλμπουμ που ανήκει αυτή η φωτογραφία οι Robert & Shana ParkeHarrison με τις σουρεαλιστικές εικόνες αντιμετωπιστούν ζητήματα σχετικά με τη γη και την ευθύνη της ανθρωπότητας. Τη συγκεκριμένη φωτογραφία θα της έδινα τον τίτλο ότι αφήνεις πίσω σου το βρίσκεις μπροστά σου ή πιο συνοπτικά άνυδρες διαδρομές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου