Όλυμπος -Βίκυ Βανίδη

                         Η Φωτογραφία είναι από την ομάδα Έλληνες ορειβάτες στο Facebook

Έγραψα στις σόλες των ορειβατικών μου παπουτσιών "θέλω να γίνω θεός στο βουνό των θεών" και ξεκίνησα . Η φυσική μου κατάσταση χαλαρή, λόγω της κραιπάλης των διακοπών δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για μια τέτοια ανάβαση, ευτυχώς όμως η ψυχολογία του ορειβάτη δεν με έχει εγκαταλείψει ποτέ.
Συναντήθηκα χάραμα με την ομάδα στο Λιτόχωρο, φτάσαμε όλοι μαζί στα Πριόνια όπου ο αρχηγός της αποστολής μας εξήγησε την διαδρομή για το οροπέδιο των μουσών που θα κατασκηνώναμε για το βράδυ και ξεκινήσαμε. Φορτωθήκαμε τα σακίδια μας με τα απολύτως απαραίτητα . Το βουνό σε μαθαίνει να ξεχωρίζεις τις επίπλαστες από τις πραγματικές σου ανάγκες ,σε βοηθάει να απαλλαγείς από περιττές ανοησίες του πολιτισμού, είσαι σίγουρος ότι μπορείς να ζήσεις με τα απαραίτητα και νιώθεις ευτυχισμένος που μπορείς να τα κουβαλήσεις μαζί σου . Ακολουθήσαμε τα ίχνη της πέτρα σκαλοπάτι, σκαλοπάτι ανεβήκαμε το φόβο μας παλέψαμε με γκρεμούς και θανάτους . Οι θάνατοι εδώ διηγούνται την εκπλήρωση του ονείρου. "Πέθαναν όπως το επιθυμούσαν" έγραφε η πινακίδα, δεν το επέλεξαν απλά τους έτυχε. Μεγάλη τύχη τελικά να πεθάνει κανείς εκεί που αγαπάει να ζει. Φεύγει γελαστός και ευτυχισμένος .
Όταν το απόγευμα φτάσαμε στο οροπέδιο αντίκρισα ένα πολύχρωμο οικισμό γεμάτο σκηνές και έτσι όπως κοιτούσα το πολύχρωμο τοπίο ένιωσα ασφάλεια και απέραντη ευτυχία , αυτός ο πολυπολιτισμικός οικισμός μεταξύ πέτρας και ουρανού ήταν το σπίτι μου. Εδώ ανήκω σκέφτηκα με την πορτοκαλί σκηνή μου είμαι μέρος του τοπίου.
Το βράδυ καθισμένη στην είσοδο της σκηνής με ένα ποτηράκι κρασί (από τα απαραίτητα που είχα πάντα μαζί μου ) αγνάντευα την απεραντοσύνη του κόσμου. Ξαφνικά ήρθε μια κοπέλα ντυμένη με ένα ξέφτι του ουρανού και κάθισε σιμά μου . Πως σε λένε τη ρώτησα , Ουρανία μου απάντηση
-Σε ποιο ορειβατικό σύλλογο ανήκεις Ουρανία
-Εδώ ανήκω
-Και πως βρέθηκες εδώ
-Εσύ βρέθηκες εγώ πάντα εδώ είμαι .
Κοίτα είπε και μου έδειξε τον ουρανό -Είναι νύχτα, είναι η ώρα του φεγγαριού και αύριο το χάραμα θα πεις ήρθε η ώρα του ήλιου. Τα φεγγάρια και οι ήλιοι της ζωής σου θα σε ακολουθούν όποιο και αν είναι το μονοπάτι σου.
Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά. Σήκω μου είπε είναι η ώρα του χορού, να κοίτα οι αδελφές μου και οι δικοί σου ήδη πιάστηκαν . Χορεύαμε μέχρι που μας βρήκαν οι ώρες του μπλε και ήταν ακριβώς το σύνθημα για να αποσυρθούμε στις σκηνές και να αφεθούμε ευτυχισμένοι στην αγκαλιά του Μορφέα. Κρύωνα δεν είχα μαζί μου πολλά ρούχα πως να το φανταστώ ότι Ιούλη μήνα θα ξεπαγιάζω λες και ήταν καταχείμωνο. Ευτυχώς σε αυτές τις κοινότητες πάντα υπάρχει κάποιος που του περισσεύουν ρούχα. Κρυώνω φώναξα και αμέσως ένα μπουφάν ήρθε να με βρει για να με ζεστάνει .
Χαραυγή η αρχή της μέρας, η ώρα του ήλιου, το ζεστό φως που μας επιστρέφει στη δράση μετά τη μικρή μας ανυπαρξία. Το σώμα πρέπει να σηκωθεί να πάει να συναντήσει τους άλλους. Να ξυπνήσουμε όλοι μαζί το μυαλό και τις αισθήσεις μας με καφέ , με τσιγάρο, με όλες τις κακές συνήθειες που δεν αποχωριζόμαστε ποτέ αφού είμαστε εμείς.

Όπως ανέβαινα προς το στεφάνι και κοιτούσα κάτω από 2.900 υψόμετρο ένιωθα να πετώ. Αυτή η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας νικούσε ακόμη και το φόβο μου για το θάνατο. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι ήμουν έτοιμη ακόμη και να πεθάνω, θα μπορούσα κάθε στιγμή να συναντήσω το απόλυτο τίποτα ή το κάτι το μικρό το ελάχιστο που θα έκρυβε μέσα του την αιωνιότητα και κει ακριβώς συνάντησα το θεό μέσα μου.

Μ΄ αρέσουν τα απλά πράγματα. Νιώθω απέραντη αγάπη όταν συναντώ ένα λουλούδι που φυτρώνει πάνω σε βράχο και ξεχειλίζω από ευτυχία όταν με τα μάτια της φαντασίας μου βλέπω τις μούσες να χορεύουν για τον Απόλλωνα .