Φθινόπωρο- Βίκυ Βανίδη

Σαν είσαι παιδί
μικρά όνειρα
βουίζουν γύρο σου
σκόνη από πεφταστέρια
τριβελίζει τα μάτια σου
Όταν είσαι παιδί
τρέχεις χαρούμενο στις εποχές
ένα κόκκινο χρυσάνθεμο
στολίζει το σπίτι σου
και μέσα στη φθινοπωρινή ομίχλη
οι ρώγες γεμίζουν μέλι το στόμα σου


Μετά τίποτα, παρά μόνο
αυτή η επαρχιακή ακινησία
με τις εποχιακές προσαρμογές της
άλλο ένα ίδιο φθινόπωρο
κουβαλάει μαζί του τις ίδιες συνήθειες
και έξω από τους ορθωμένους τοίχους
της επινοημένης μας ωριμότητας
τρέχει αλλόφρονα η συνετή μας ζωή
ξέχωρα απ΄τη φυσική της ροή
κι εκεί στη σιωπή των αμπελιών
σβήνουν τα τελευταία μας γέλια


Το παιδί μας έχει οριστικά
εγκαταλείψει
είμαστε ώριμοι λοιπόν
ρουφάμε σφηνάκια
από πλάνη ευτυχίας
για να αντέξουμε κι αυτό
το άλλο ίδιο φθινόπωρο
και τα σταφύλια της οργής
δεν έχουν ακόμη ωριμάσει
μόνο κάτι ξεχασμένες ρώγες
ξεχειλίζουν μια υγρή θαλπωρή
που διαπερνά το σώμα μας
σαν σιωπηρή σπονδή 

στα ανεκπλήρωτα μας όνειρα

τέλος εποχής -Βίκυ Βανίδη

Μην κλείνεις το παράθυρο
η θάλασσα του καλοκαιριού
ακόμη σου χαμογελά
παίξε ακόμη λίγο με τα βότσαλα
πριν τα κλείσεις στο βάζο με τα χρυσάνθεμα
Μην βιαστείς, δίπλωσε απαλά κι αυτό
το καλοκαίρι, τίναξε κάθε κόκκο πάθους
πριν το στείλεις στο διάβολο
και πάνω από όλα μη φοβηθείς
ο πόνος δεν είναι παιδί του χειμώνα
μόνο τη θάλασσα λίγο αγριεύει
Έτσι κι αλλιώς εσύ πάντα μπορείς να κολυμπάς
στα γαλήνια βαθυγάλαζα μάτια του

Λίγο πιο πέρα απ΄ τους στίχους- Δεκάλογος Πρώτος -Βίκυ Βανίδη

-Μην κάνεις αυτό , μην λες εκείνο, πρόσεχε μην διακινδυνεύεις . Η σύνεση δεν πείραξε ποτέ κανέναν μόνο που τρέφεται με τη ζωή σου .
- Μην υπάρχεις αδιαλείπτως, κάποιες παύσεις τις χρειάζεται η ύπαρξη για να υπάρξει
- Η ζωή είναι κάπου μεταξύ, πόθου και σπασμού, δύναμης και ύπαρξης, ουσίας και πτώσης. Κ Έλιοτ ίσως να είναι και λίγο πιο μακριά εκεί που το μεταξύ συνθέτει μια ολότητα χωρίς δίπολα
- Όταν αφήνεις την σαπίλα του συστήματος να σου στεγνώνει τη σκέψη μην περιμένεις τίποτε περισσότερα πέρα από ένα άνυδρο μέλλον
- Κάποτε, από μια σύμπτωση μπορεί η ζωή σου να βρει άλλο νόημα. Αέναος ο κύκλος των συμπτώσεων στο χάος του σύμπαντος μπλοκαρισμένες απ’ τον νου οι διακλαδώσεις στην πορεία της ζωής μας . Ας χαρίσουμε λοιπόν στη λογική αλήτικες φτερούγες
- Όταν κλείνεις τ΄ αυτιά σου στην φωνή του ήθους , η ηθική κάνει πάρτι ρουφώντας τα υγρά του εγκεφάλου σου. Ανάπηρος εγκέφαλος νεκρό ήθος
- Οι μεγάλοι έρωτες ζουν στα βιβλία και στις αναμονές . Οι μικροί ζουν παντού
- Έξω από τον πόνο δεν κραυγάζει η ποίηση αλλά το ολόγραμμα της που τις περισσότερες φορές σκούζει παράτονα
- Ο ηττημένος δεν γράφει ιστορία. Αυτό είναι η μεγαλύτερη μπλόφα των νικητών
- Αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες δίκαιο έχεις κ. Μπρεχτ όπως και σε όλα όσα έγραψες κι αλίμονο και τρισαλίμονο λέω εγώ για κάθε άνθρωπο που χρειάζεται κάπου να εναποθέσει την ελπίδα της σωτηρίας του

Φωτο Δημήτρης Καμπανάκης

Σ’ έχασα πάλι έρωτα -Βίκυ Βανίδη

Πόσο τρελαμένος ήσουν μαζί μου!

Κόκκινη λάβα μου

κάψε τα χείλη μου

σβήσε τα μάτια μου

άνοιξε μια τρύπα στην καρδιά μου

γίνε το τραύμα μου

μου ‘λεγες καθώς σεργιανούσαμε

ανέμελοι στα υπαίθρια αναγνωστήρια

Μάζευες πουλιά από τα περβόλια

για να μου στέλνεις πρωινά μηνύματα

πριν προλάβει η αυγή να με καλημερίσει

Τι πήγε στραβά

κι ο πόθος σου έγινε αόριστο ενδιαφέρον;

Μάζεψες ξαφνικά όλα σου τα σκιρτήματα

κι θάλασσα που έχυσες στο στήθος μου

ακύμαντη πια στερεύει στα δάκρυα

Μου είπες δες ήρθε το καλοκαίρι μας

κι ύστερα έφυγες μες τη ψυχρή σιωπή

και πια δεν μπορεί τίποτα να γίνει

μ΄ εκείνο τ΄ όνειρο που θα βλέπαμε μαζί

ενώ θα κοιμόμασταν κάτω απ’ την κληματαριά

στ’ Αυγούστου τη ραστώνη .



Ποιος άραγε μπορεί να μου διαβάσει

αυτά τα ιερογλυφικά που γράφουν

τη σιωπή στο τέλος του έρωτα

Ποιος θα μου πει

τι ΄ναι αυτό το κάτι

που έκοψε το νήμα του δεσμού μας

«Ίρις ματωμένη» πρώτη ποιητική συλλογή της Σταυρούλας Μπίου

Το Γράμμα

Δεν είναι σκοπός μου η ποίηση
όχι αυτήν τη φορά.
Μα νά που ο δρόμος πάλι κοντά σου
μ’ έφερε,
μ’ έσυρε
μόνο για να σου πω πως
αν κάποτε έτσι βιαστικά φύγω
μη με μισήσεις.

Είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
μα πιο δύσκολο να το κρύβεις.
Μια φορά μονάχα τα χείλη σου
απάνω στα δικά μου να νιώσω
να ’χω κι εγώ μια χαρά στον κόσμο,
μια περηφάνια
για προίκα και στολίδι μου,
και τότε ξέρε το
αμέσως θα σ’ αφήσω.
Θα ’χω αυτό το φιλί,
το άγγιγμα στο τρεμάμενό μου χείλος,
να μου θυμίζει πως
γι’ αυτό ήρθα κι έζησα, αγάπη μου

Καμιά κατεύθυνση - Βίκυ Βανίδη

Έλα να χαθούμε στο βάθος τ’ ουρανού
τώρα που τα σύννεφα γίνανε δίνες
και κρύβουν του ήλιου την κατεύθυνση
να προχωράμε εσύ και γω στη γραμμή του ορίζοντα
και κάθε βήμα μας να λοξοκοιτά τ’ άπειρο.

Γύρνα σε μένα αεράκι που σμιλεύεις την ανάσα μου
μέσα σε δέσμες σιωπής, θυμού και απογεύματος
είδα τον έρωτα να λαμπυρίζει σε σύννεφα αναμαλλιασμένα
από τον άνεμο , φιλί ατέρμονο σε διάφανο στόμα
στιγμή ισόβια στης κάβλας τη μαστούρα.

Έλα να επαναφέρουμε μαζί κάθε πραγματικότητα
στου πάθους την απελευθέρωση

Φωτογραφία: Λευτέρης Αλεξάκης 

Μια κρύα πνοή...)-Μαρία Πολυδούρη

 

Μια κρύα μορφή μαρμάρωσε
στην όψη μου την άνθηση της νειότης.
Και τ’ απαλά της χρώματα
και της χαράς της πρώτης
τη μέθη και ταρώματα
τα σφάλισεν η μνήμη στη ματιά μου.
Στο σκοτεινό φυλάκιο
την περιέργεια ο θησαυρός τραβάει,
που σιωπηλά ιστορεί
κι’ ανίδεα που πλανάει.
Ποιος να το πει μπορεί
πως έχω μια νεκρή καρδιά βαθιά μου!
Χθες η βραδιά ήταν άγγιγμα
στου Απρίλη την καρδιά, πούχε μαντέψει
γλυκά το μυστικό.
Ήταν μια ωραία σκέψη
ήταν ερωτικό
βλέμμα που διαπερνά και μαγνητίζει.
Πως ήμουνα έτσι ανάρμοστα
βαλμένη εγώ στην πλάση σα ριγμένη.
Να μου μιλή ένας νέος μ’ έρωτα
και το φεγγάρι ν’ ανεβαίνη
απ’ τ' άδυτα κι’ απ’ τ' αφανέρωτα,
πως μπόρειε το μηδέν να με κερδίζη!
από την ποιητική συλλογή «Ηχώ στο Χάος»


Γεννήθηκε την 1η Απριλίου του 1902 έζησε ακροβατώντας στο νήμα του ανεκπλήρωτου ανατρεπτική με έντονες συναισθηματικές εξάρσεις σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της.