Ευχή- Βίκυ Βανίδη

Το κοριτσάκι με τα λυτά μαλλιά

που τρέχει μέσα στο λιβάδι με τις παπαρούνες

δεν έχει παρά το βάρος της ηλιαχτίδας

και το γάργαρο γέλιο του

Παίζει μοναχό του

και χαϊδεύει τα πέταλα των λουλουδιών

δεν γνωρίζει τίποτα άλλο για τον κόσμο

από εκείνο το κατακόκκινο λιβάδι

κι εκείνη την απέραντη χαρά του παιχνιδιού



Μεγαλώσαμε και δεν έχουμε

άλλη ευτυχία παρά  μόνο τις επινοήσεις της

έσβησε η φωτιά μέσα μας κι ο αέρας

της ελπίδας σίγασε τα πανιά της καρδιάς μας

πως θα ζήσουμε

αν αφήσουμε να ξεψυχήσει μέσα μας

κι η τελευταία ρανίδα ομορφιάς

τουλάχιστον ας μας επιτραπεί

να μην πεθάνουμε όσο παραμένει αθέατη η τελειότητα της αγάπης

Κώστας Ντιός 

Στην ξένη γη - Βίκυ Βανίδη

 

Στης ξένης γη τα σοκάκια
που διαβαίνεις κατακαλόκαιρο
όπου χειμωνιάτικη ψύχρα
όρμησε ξαφνικά σαν μουχλιασμένη ομίχλη
κάτω απ΄το κοντομάνικο μπλουζάκι σου
που η έρημος ζωγραφίζει αμμουδερούς
δρόμους να βουλιάζουν τα βήματα σου
και συναντάς μόνο κοράκια
που κράζουν απόκοσμα
δεν υπάρχει ζεστασιά ούτε σώμα
ούτε μια σταγόνα ρακή ψευδαίσθησης
για να αρχίσουν τα γλέντια κι οι χοροί
σκέψου πως δεν σε ξεχνώ
υφαίνω τις λέξεις μεταξύ τους
τη στίξη δένω του χρόνου
πάνω στο μαγικό τραπέζι
ανακατεύω εικόνες, θυμίσεις, σύμβολα
και κάθισε ξανά απέναντι
αφού το μόνο σπίτι
που μοιραστήκαμε ποτέ
είναι ένα ποίημα.

Δυο σκιάχτρα -Βίκυ Βανίδη

 

Είμαστε δυο αδειανά πουκάμισα

σαν σκιάχτρα που διώχνουν τα πουλιά

απ΄τα ώριμα σταφύλια.

Το βράδυ χαϊδευόμαστε στο σκοτάδι

το πρωί τα χέρια μας δραπετεύουν

απ΄το σώμα μας και σαν ελεύθεροι

σκοπευτές υπογράφουν συμβόλαιο

εξόντωσης των συναισθημάτων μας.

Είμαστε δύο ρημαγμένα σκιάχτρα

που τα βράδια ψηνόμαστε σ΄ έναν παράφορο έρωτα.

Λουσμένοι στην άγρια λάμψη του φεγγαριού

προσερχόμαστε εξαγνισμένοι στην ιεροτελεστία

λατρείας δυο γυμνών κορμιών χωρίς σώμα

μέχρι που η αυγή σπαράζει στον αφανισμό μας.

Κάθε πρωί στα χέρια μας φυτρώνουν κοφτερά

αγκάθια που ανοίγουν ρωγμές στο στήθος μας

για να ταΐζουν το οικόσιτο κοράκι μέσα μας

με τα ψοφίμια των ονείρων μας.



Είμαστε δυο πουκάμισα αδειανά που φοβούνται

την ερημιά μιας ανθρώπινης σχέσης.

Δυο σκιάχτρα απεγνωσμένα

που αγκαλιάζονται μες το σκοτάδι

όχι απ΄ αγάπη αλλά για να εξορκίζουν

τους εφιάλτες που έλκουν κάθε ξημέρωμα

 

Θέλω να μιλήσω για τη σταγόνα που γίνεται θάλασσα -Βίκυ Βανίδη

Θα θελα να μιλήσω
για το κενό των ασφυκτικά γεμάτων
κέντρων εξουσίας
(υπουργικά συμβούλια)
για το πόσο εκκωφαντικός
είναι ο ήχος των νεκρών
που κάηκαν στο τρένο
για το πόσο στεγνά
είναι πια τα μάτια των ζωντανών
για το πόσο χυδαίο
είναι το ξεροκόμματο
που σχεδιάζουν να μας πετάξουν
για να ξεχάσουμε.

Θα θελα να μιλήσω
για την μοναξιά του αδικημένου
που δεν βρίσκει αλληλεγγύη
για την απελπισία του νέου
που δεν μπορεί να ονειρευτεί
για τη χαρά του συστήματος
που σπέρνει απαισιοδοξία
για να θερίζει υποταγή.

Μα πιο πολύ
θα θελα να γράψω ένα ποίημα
για τη σταγόνα που γίνεται θάλασσα

Απενεργοποίηση - Βίκυ Βανίδη

 

Όταν γυρίσεις δεν θα σε βρω
θα χω ανοιχτεί σε άγριες θάλασσες
κι εσύ θα κατοικείς σ’ αητοφωλιές
Κάποτε ένα ποίημα θα σου πει πως φοβήθηκες
τον κόσμο του χάους και των ψευδαισθήσεων
ή πως ντράπηκες ν' αντικρύσεις τη φωτιά
εγώ μόνο θα ξέρω πως το ‘ κανες
για να μην σκοτωθούμε
αν και μας άξιζε ο απ΄ έρωτα θάνατος

εξ αποστάσεων εξ απαλών ονύχων - Βίκυ Βανίδη

Του αρέσει να βλέπει τη ζωή από απόσταση, να καμώνεται ότι είναι δίκαιος παρατηρητής, να συμβουλεύει για αυτά που δεν έζησε αλλά παρατήρησε στις ζωές άλλων. Από μικρός κοιτούσε τα παιδιά να παίζουν, ποτέ του δεν προσπάθησε να μπει στο παιχνίδι ήξερε όμως απ΄έξω όλες τις κινήσεις κάθε παιχνιδιού. Γνώρισε ακόμη και την ένταση που προκαλούσε ο ανταγωνισμός, την έξαψη της νίκης, την απογοήτευση της ήττας. Μερικές φορές ήταν τόσο μεγάλη η έξαψη που ένιωθε έντονα συναισθήματα. Όταν το γειτονάκι του ο Παντελής κάρφωνε καλάθι σήκωνε μαζί του το χέρι για να δηλώσει την επιτυχία και το χαμόγελο του έφτανε μέχρι τα αυτιά ή όταν η Καλλιόπη φλέρταρε από απόσταση με το Θανάση το δικό του σώμα έγερνε προς το μέρος του. Κάπως έτσι πορεύτηκε στη ζωή του και δεν έχει παράπονο, έζησε και θεωρεί ότι έζησε έντονα μέσα από τις ζωές των άλλων και τώρα έφτασε μεσήλικας πια να θεωρεί τον εαυτό του ολοκληρωμένο και εκπληρωμένο. Λαμβάνει μέρος σε όλες τις συζητήσεις, ο Ανέστης τα ξέρει όλα, τίποτα δεν ξεφεύγει από το λαίμαργο στόμα του που καταπίνει ζωές για να παράγει σκατά το μυαλό του. Με ύφος περισπούδαστο που κατέχει την απόλυτη αλήθεια του κόσμου μιλάει για ότι είδε, για ότι άκουσε και για ότι φαντασιώνεται ότι έζησε. Ξέρει σε κάθε περίπτωση τι πρέπει να κάνεις και τι όχι, πώς να φερθείς και πώς να μιλήσεις. Λέει τη γνώμη του χωρίς ποτέ να τη ζητήσεις γιατί είναι βέβαιος ότι την οφείλει, οφείλει να μοιράζεται τις γνώσεις και τη διάνοια του για ότι δεν έζησε, για ότι δεν διάβασε αλλά για ότι παρατήρησε εξ αποστάσεων απ΄τα μικράτα του.

Τελικά είναι πάρα πολλοί αυτοί που είναι σίγουροι ότι κατέχουν την αλήθεια της ζωής τόσο πολλοί και τόσο σίγουροι που καθορίζουν τις ζωές όλων μας

σημείο τομής - Βίκυ Βανίδη

 

Η μνήμη

χαμένη αφήγηση 

μιας σπασμένης εικόνας εννοιών

λάθος ιστορία

ή ιστορία επιθυμιών

Άπιστη ειν΄ η μνήμη

καθώς περνούν τα χρόνια σε απατά

συνήθως ταλανίζεται μεταξύ

ανύπαρκτου και υπαρκτού

για να διατηρεί την αμφιβολία ζωντανή

Σε μια μακρινή αναπόληση

χαϊδεύεις τα υγρά μαλλιά μου

κι ας είμαι ένα σώμα παρατημένο σε γιαλό

που δεν μπορεί να διαλέξει

τη στιγμή που θα πέσει στη θάλασσα

στην αιχμηρή ακίδα της μνήμη

μια άλλη γραφή διηγείται

όταν περίμενα νεύμα σου

για να βουτήξω

στον ηδονικό σπασμό των κυμάτων



Η ζώσα μνήμη εξιστορεί 

έναν έρωτα μεγάλο

όχι για τον άντρα

αλλά για την φωτογραφία του