Καθημερνώς -Γιάννης Μιχαηλίδης

Που λες δεν έχω πολλούς φίλους ίσα -ίσα και με δυσκολία καλύπτουν την μια παλάμη μου , αυτές οι άτιμες οι ρίζες πάντα με τρελαίνουν, δεν τις αντέχω, τρέμω μη με αρπάξουν και με ακινητοποιήσουν σε δεσμούς, σε μια γαμημένη καθημερινότητα, μη με σαπίσουν σε ψεύτικη ζωή. Μια φυγή έχω πάντα έτοιμη, την ετοιμάζω με την πρώτη χειραψία, το πρώτο βλέμμα, το πρώτο στην υγειά μας . Θα μου πεις τώρα για σκέψου εκείνο το φουμάρισμα, εκείνο το μεθύσι, τις διαφωνίες ή τις συμφωνίες, τις διαφορές μας για την θεωρία του χάους και το πως επηρεάζεται η ερωτική ζωή κάποιου στη Νιγηρία από μια κουβέντα που θα πει κάποιος σε μια γλυκιά συμμορία, αυτό το καθημερνώς τέλος πάντων το σκέφτεσαι ; Όλα εδώ κρίνονται σε αυτό το καθημερνώς και τίποτα δεν του ξεφεύγει και δεν είναι ρίζες αλλά είναι ζωή . Εκεί λοιπόν στο μετερίζι που επιλέγεις να μένεις εκεί φκιάνεις το μονοπάτι σου και κάποιες φορές μένεις και κάποιες φεύγεις και όλα είναι εδώ και η γιορτή αντηχεί μέσα σου και η ζωή ανθίζει …

Καθημερνώς

Στίχοι-Μουσική: Γιάννης Μιχαηλίδης

Στις στεγνές μας τις κουβέντες

θάλασσα πλατιά ζητάω

πίνω να τη γελάσω

με πνίγει να θυμηθώ

Κι αν γουλιά-γουλιά στερεύει

ξάφνου αγριεύει και μεθάω

κύμα, μαζί της ένα

ή δάκρυ στο γιαλό

Έρημα τα βήματα μας

και τη γη μου λαχταράω

κάνω πως θα ριζώσω

με διώχνει να θυμηθώ

Βήμα-βήμα ξεμακραίνει

ξάφνου ανθίζει και γελάω

δάσος, μαζί της ένα

ή δέντρο μοναχό

Στις πνιγμένες μας ανάσες

για το αγέρι ικετεύω

και αν αναστενάζω

φεύγει να θυμηθώ

Κι αν πνοή-πνοή το χάνω

ξάφνου φυσάει και πετάω

βοριάς, μαζί του ένα

ή σύννεφο μικρό

Στα σβησμένα μάτια ψάχνω

τη φωτιά που πάντα καίει

ανάβω ένα τσιγάρο

σβήνει να θυμηθώ

Λίγο πριν αφήσει στάχτες

ξάφνου φουντώνει και ανάβω

φλόγα, μαζί της ένα

ή σπίθα στο δειλινό

Παρασκευή 7 Νοέμβρη 2003 (βράδυ)