ζωή απλωμένη στα συντρίμμια
καπνός η μέρα, στάχτη η νύχτα
σκοντάφτεις στο σκοτάδι του φόβου
και ξυπνά το όνειρο για φως.
Τα βήματα σου σε οδηγούν στη θάλασσα
ψάχνεις για ήλιους αλαφυραγώγητους
και φεγγάρια ασύλητα
περνώντας το υγρό μονοπάτι της προσμονής
ελπίζεις σε μια νέα Ιθάκη
φτάνοντας συναντάς
το μηδέν.
στερνή αντίσταση
το χέρι ικέτης
πριν βυθιστεί και αυτό
στην γαλήνη του τίποτα
ηρέμησε τώρα …
το μηδέν ήταν πάντα ο
προορισμός σου
σε αυτό θα
ακουμπήσουμε όλοι μας μια μέρα
άλλοι σαπισμένοι από τη συνθηκολόγηση
και άλλοι νικημένοι στον αγώνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου