”Ο Κάλιμπαν και η Μάγισσα”- Silvia Federici

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε. (Ναζίμ Χικμέτ)

Συνήθως τα ερωτήματα, γιατί τον μποδίζουν να βαδίζει; Γιατί τον αλυσοδένουνε; Έχουν μια απάντηση, γιατί βρίσκεται στην τάξη των ανίσχυρων και έχει το θράσος να παλεύεις για τα δικαιώματα του

Τα κοινωνικά φύλα είναι εξίσου θύματα των βάρβαρων πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικο-θρησκευτικών συστημάτων. Στις απαρχές του είδους οι σχέσεις μεταξύ των φύλων ήταν ισορροπημένες και αυτό γιατί οι ρόλοι κατανέμονταν ανάλογα κυρίως με την φυσική υπόσταση του κάθε φύλου. Μετά επικράτησε η τάξη που έφερε την πεποίθηση ότι οι ισορροπίες κρατιούνται με την επιβολή του ισχυρού, αυτόματα η γυναίκα πήρε το ρόλο του ανίσχυρου, περιορίστηκε σε μήτρα και απλήρωτη οικιακή εργάτρια. Η επιβολή γεννά καταπιεσμένους και η καταπίεση γεννά αντίδραση. Η γέννηση λοιπόν του γυναικείου κινήματος δεν μπορεί να είχε άλλο στόχο από το στόχο που είχε ο αγώνας όλων των καταπιεσμένων, την πάλη δηλαδή για απελευθέρωση και φτάσαμε στην εποχή μας που η πάλη για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων των καταπιεσμένων εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη απέκτησε γελοίο επετειακό χαρακτήρα που αποκρύπτει το γιατί της καταπίεσης, το γιατί του εξουσιασμού

Επιλέγω λοιπόν με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, να αναρτήσω σε μορφή pdf το βιβλίο της Silvia Federici ”Ο Κάλιμπαν και η Μάγισσα”, όπου εντοπίζει την έμφυλη διάσταση της εκμετάλλευσης ως κάτι που προσδιορίζεται και καθορίζεται κάθε φορά από το κεφάλαιο, την ταξική διάρθρωση και τον καταμερισμό εργασίας σε μια κοινωνία, ενώ οι μεταμοντέρνες πολιτκές και θεωρίες ταυτότητας το εκλαμβάνουν ως κάτι αυτόνομο ή κάτι που συνυπάρχει δίπλα στα άλλα.

Όπως αναφέρει η συγγραφέας στην εισαγωγή :Το πολιτικό δίδαγμα του παρόντος τόμου έγκειται στο ότι ο καπιταλισμός, ως κοινωνικοοικονομικό σύστημα, ενισχύει αναγκαστικά τον ρατσισμό και τον σεξισμό. Διότι ο καπιταλισμός χρειάζεται να δικαιολογεί και να μυστικοποιεί τις αντιφάσεις εκείνες που είναι εγγενείς στις κοινωνικές σχέσεις που δομεί –την υπόσχεση της ελευθερίας από τη μια και την πραγματικότητα του γενικευμένου καταναγκασμού από την άλλη, την υπόσχεση της ευημερίας απέναντι στην πραγματικότητα της γενικευμένης στέρησης– και πρέπει να το κάνει συκοφαντώντας τη “φύση” αυτών που εκμεταλλεύεται: τις γυναίκες, τους αποικιοκρατούμενους, τους απογόνους των σκλάβων της Αφρικής, τους μετανάστες που εκτοπίζονται εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης. Στον πυρήνα του καπιταλισμού δεν υπάρχει μόνο η αλληλεξάρτηση μισθωτής εργασίας και σκλαβιάς, αλλά και η διαλεκτική της συσσώρευσης και καταστροφής της εργασιακής δύναμης, για την οποία οι γυναίκες έχουν πληρώσει το μεγαλύτερο τίμημα με τα σώματα, τη δουλειά και τη ζωή τους. Γι’ αυτό και δεν είναι δυνατόν να συνδεθεί ο καπιταλισμός με οποιαδήποτε μορφή απελευθέρωσης, ούτε και να αποδοθεί η μακροζωία του συστήματος στην ικανότητά του να ικανοποιεί τις ανθρώπινες ανάγκες. Ο καπιταλισμός έχει καταφέρει να αναπαράγεται μόνον εξαιτίας του πλέγματος ανισοτήτων που έχει αναπτύξει εντός του σώματος του παγκόσμιου προλεταριάτου, και εξαιτίας της ικανότητάς του να παγκοσμιοποιεί την εκμετάλλευση. Αυτή η διαδικασία εξακολουθεί να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, εδώ και 500 χρόνια.

Κατεβάστε εδώ το Βιβλίο