Σταγόνες βροχής τρίζουν στους τσίγκους
που χάσκουν εγκαταλειμμένοι στο πεζοδρόμιο
αυτός ο ήχος, απόηχος παιδικών αναμνήσεων
σκονισμένων ονείρων και σκουριασμένων συναισθημάτων,
με καλεί επίμονα σε άχρονη θύμηση
Στο σπίτι των καλοκαιριών μου με τα τσίγκινα υπόστεγα,
σκεπαστές αγκαλιές για τα ήμερα ζώα του Παππού
μια βροχερή Κυριακή με κυνήγησε ένα φτερό·
ο ήχος της βροχής κυλούσε σαν λυγμός
ξεθωριάζοντας την κηλίδα του βαθύ κόκκινου
που έβαψε τις πλάκες της αυλής.
Δεν κουνήθηκα, μόνο κοιτούσα
μια αόρατη δύναμη με ακινητοποίησε
με τρόμαξε το αίμα, η επιβολή του δυνατού,
το κατασπάραγμα του πουλιού.
Το φτερό , κινούμενο από τον άνεμο με κύκλωνε
σαν να ζητούσε εξηγήσεις για την απάθεια μου·
το αιλουροειδές με τα μουστάκια του να στάζουν αίμα
γύρισε και με κοίταξε με βλέμμα βαθύ και κίτρινο
με ευχαριστούσε που παρέμεινα μόνο θεατής
αυτού του άνισου αγώνα.
-Παππού Παππού κρύψε με στην αγάπη σου
φοβάμαι την εύνοια του αιλουροειδούς
ένα πούλι έρχεται στον ύπνο μου και ζητάει δικαίωση.
- κοιμήσου μικρή μου
πολλοί αδύναμοι ζητούν δικαίωση,
εσύ είσαι ένα τόσο δα κοριτσάκι
και η αδικία του δυνατού πιο παλιά και από το θεό
πώς να τα βάλεις μαζί της χωρίς να γίνεις θεριό;
Έλα μη φοβάσαι θα δεις θα έρθει μια μέρα που
θα σπάσουν οι αλυσίδες και η αδικία θα βουβαθεί
Αυτός ο τσίγκινος ήχος
ήρθε από το πιο βαθύ σκοτάδι μου
για να μου ψιθυρίσει μοχθηρά
πως το πουλί έφυγε από μέσα μου
και η διάσταση είναι πια οριστική.
Πότισα με αντισκωρικό τα συναισθήματα μου.
Το πιο υποχθόνιο ξεσκούριασε πρώτο
μίσος… ναι, μισώ τους δυνατούς αυτού του κόσμου
μισώ και τον παντοδύναμο και πανάγαθο θεό
που τάζει μεταθανάτια δικαίωση σε παραδείσους
και τελειώνει τη ζωή μας με ήττα.
Τώρα πάω να ξεσκονίσω τα όνειρα μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου